Pytanie: Jakie są najbardziej obiecujące, konkretne, ukierunkowane kroki, jakie Ameryka może podjąć w ciągu najbliższych kilku lat, aby promować wolność, demokrację i rządy prawa w innych krajach? Na jakich miejscach i ludziach byś się skupił, jakie są argumenty przemawiające za podjęciem tych wysiłków i jak, praktycznie, udaje Ci się to zrobić, biorąc pod uwagę ograniczenia narzucone przez amerykański krajobraz polityczny i fiskalny?
Postawione pytanie jest przestarzałe: Miało ono sens w latach 1945-2008, od momentu, gdy Stany Zjednoczone stały się wielką potęgą, do wyboru Baracka Obamy. Teraz, niestety, jest to anachronizm.
 Era supermocarstwa USA rozpoczęła się i zakończyła wraz z prezydentami Partii Demokratycznej. |
Ameryka reprezentowała nowy rodzaj wielkiego mocarstwa, które w wyjątkowy sposób łączyło interes narodowy z zasadami moralnymi. Wykuty w gorącej wojnie z nazizmem i zimnej wojnie z komunizmem, przepasany chwiejnym, ale adekwatnym ponadpartyjnym konsensusem, niekwestionowany w swoim przywództwie, Waszyngton rzeczywiście stał dumnie przez dwie trzecie wieku jako trybun "wolności, demokracji i rządów prawa".
Potem spadał z tej pozycji, a z biegiem czasu stawała się ona coraz gorsza.. Między Partią Demokratyczną, w której występują głośne elementy, które gardzą Stanami Zjednoczonymi ("Pieprzyć Amerykę") i Partii Republikańskiej, która odpowiada drażliwym izolacjonizmem ("Przestańcie finansować wojnę na Ukrainie"), centrum osłabło w ciągu ostatnich piętnastu lat. Żaden z kandydatów na prezydenta (nawet pomniejszy) nie oferuje Stanom Zjednoczonym potencjalnego przywództwa, które pozwoliłoby im wypełnić swoją dawną misję przywództwa i moralności.
Dlatego nie mogę zaproponować "obiecujących, konkretnych, ukierunkowanych kroków". Zamiast tego mogę wskazać na w większości niezauważalną pozytywną stronę: wzmocnienie amerykańskich sojuszników.
W dawnych czasach hałaśliwych Stanów Zjednoczonych, jak zauważyłem w 1997 r., "amerykańska dyplomacja ... przekonana o słuszności i znaczeniu swojej sprawy" wielokrotnie popełniała błąd, biorąc na siebie zbyt dużą odpowiedzialność za bezpieczeństwo międzynarodowe, tym samym odsuwając na bok lokalne strony. Miało to przewrotny skutek w postaci uwolnienia ludności miejscowej; świadomi, że to, co robią, nie ma prawie żadnego znaczenia, powrócili do politycznej niedojrzałości. Nie musząc już martwić się o własną skórę, zamiast tego oddają się korupcji (Wietnam), politycznemu oportunizmowi (NATO) i teoriom spiskowym (Bliski Wschód). Dorosły Amerykanin sprawił, że inni stali się jak dzieci.
Doprowadziło to do "wywrócenia do góry nogami sytuacji, w której odległe i silne mocarstwo błaga sąsiednie i słabe państwa o powstrzymanie swojego wspólnego wroga".
 Mogens Glistrup, najbardziej niepoważny europejski polityk ze wszystkich. |
Kilka przykładów: duński polityk Mogens Glistrup notorycznie wzywał do zastąpienia duńskiego wojska "rosyjskojęzycznym nagraniem z napisem 'Poddajemy się'". Ogromne tłumy Europejczyków protestowały przeciwko stacjonowaniu amerykańskich pocisków manewrujących i Pershing II w ich krajach ("700 000 Niemców z Zachodu zmasowało ... w akcie sprzeciwu, który miał stanowić punkt zwrotny w historii ich narodu"). Sąsiedzi Iraku za panowania Saddama Husajna unikali podjęcia kroków w celu powstrzymania go, pozostawiając ten uciążliwy obowiązek Waszyngtonowi – a następnie skrytykowali za to Amerykanów. Seul wyraził gniew na Waszyngton za naleganie na twarde stanowisko wobec Pjongjangu w okresie rozkwitu "polityki słonecznej" Korei Południowej wobec Północnej.
Z kolei słabsze Stany Zjednoczone zmuszają tych sojuszników do dojrzałości. W Europie oznacza to opuszczenie przyjemnego świata państw opiekuńczych, uświadomienie sobie realiów twardej władzy, przeciwstawienie się Rosji, pomoc finansową Ukrainie i rozwinięcie poważnego potencjału wojskowego. Na Bliskim Wschodzie przekłada się to na utworzenie półoficjalnego sojuszu przeciwko Iranowi, na czele którego stoi Arabia Saudyjska, który obejmuje nawet Izrael. W Azji Wschodniej łączy w liczne sojusze wiele państw, od Korei Południowej po Japonię, Tajwan, Filipiny, Singapur, Wietnam i Indie, tworząc liczne sojusze w celu obrony przed Chinami.
Rezygnacja z polegania na Wujku Samie skupia uwagę, wzmacnia od dawna zanikające mięśnie i nadaje powagę celowi. W ten sposób dziecięca Ameryka popycha swoich sojuszników do zwiększenia ich odpowiedzialności, woli i możliwości. Być może, tylko być może, przywództwo rozproszone wśród Argentyny, Izraela, Włoch, Tajwanu i innych wzmocni wolny świat. Niech rozpocznie się nauczanie Gabinetu Owalnego.
 Javier Milei z Argentyny (po lewej) i Giorgia Meloni z Włoch spotkali się w lutym 2024 r.; przygotowują się do rozmowy w Gabinecie Owalnym? |
Pan Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) jest prezesem Forum Bliskowschodniego i autorem niedawno opublikowanej książki Israel Victory: How Zionists Win Acceptance and Palestinians Get Liberated (Wicked Son) © z 2024 roku. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dodatek z 22 października 2024 r.: Ta analiza opiera się na poprzedniej, którą opublikowałem w 2013 r., "The Silver Lining of Obama's Weak America".
