Izraelscy przywódcy od dawna mają w zwyczaju dokonywanie nierównych wymian ze swoimi arabskimi wrogami. Wśród nich:
1985 – 1150 więźniów za 3 Izraelczyków
2000 – 450 arabskich więźniów za 3 izraelskie ciała i jednego zakładnika
2008 – 5 arabskich więźniów (a wśród nich psychopata Samir al-Kuntar) i 199 ciał arabów za 2 ciała Izraelczyków
2011 – 1027 palestyńskich więźniów za Gilada Schalita
Zdecydowanie przeciwstawiałem się tym niezbalansowanym wymianom (jak w wypadku tej dotyczącej Schalita) mimo tego, że uznaję i rozumiem honorowe zachowanie Izraelczyków, którzy nie chcą porzucać swoich żołnierzy.
Jednak nic nie usprawiedliwia dokonanej dziś przez premiera Benjamina Netanjahu wymiany, w której wypuścił 104 morderców jako gest dobrej woli, by skłonić Autonomię Palestyńską do negocjacji. Netanjahu uzasadnił swoją decyzję mówiąc, że "czasami premierzy muszą podejmować decyzje sprzeczne z opinią publiczną – kiedy sprawa jest ważna dla kraju".
Jest to kiepski argument. Znacznie lepiej tłumaczy to wiceminister obrony Danny Danon, który twierdzi, że gest ten "jest nagrodą dla Palestyńczyków za samą chęć zasiadania przy stole negocjacyjnym. Definiuje to przyszłe standardy, w których Izrael będzie dokonywał daleko idących ustępstw w odpowiedzi na absurdalne żądania drugiej strony". Danon słusznie nazwał zwolnienie tuzinów terrorystów, którzy mają na rękach krew setek Izraelczyków za "szaleństwo".
Szaleństwo, lecz także niemoralność. Wymiana ta zdradza rodziny ofiar i sojuszników Izraela. Jest to godna pogardy akcja.
Tym, którzy mówią, że Netanjahu odpowiada na naciski rządu amerykańskiego odpowiadam: to kiepska wymówka, którą słyszano już wielokrotnie; Izraelczycy mogą i wielokrotnie sprzeciwili się błędnie myślącym amerykańskim przywódcom; co więcej, wydaje się być to mało prawdopodobne, bo Netanjahu sam dał ostatnio do zrozumienia, że jest pod wpływem kompleksu Ben-Guriona i uznał że potrzeba palestyńskiego państwa na Zachodnim Brzegu.
Tą decyzją Netanjahu zaprzecza swojej własnej zdecydowanej postawie przeciwko zwalnianiu terrorystów z powodów politycznych. Dwa przykłady:
- 1995: w swojej książce Fighting Terrorism: How Democracies Can Defeat Domestic and International Terrorists, Netanjahu napisał, że "wśród najważniejszych działań, jakie należy podjąć w obliczu terroryzmu znajduje się odmowa zwalniania skazanych terrorystów z więzienia. [...]. Zwolnienia więźniów tylko umacniają terrorystów [...] skłaniają ich dokładnie do takiego typu terrorystycznego szantażu, jakiemu mają przeciwdziałać".
- 2008: jako przywódca opozycji, Netanjahu zaatakował premiera Ehuda Olmerta za zwolnienie 199 palestyńskich więźniów w charakterze gestu dobrej woli dla Mahmuda Abbasa – a nie byli to mordercy jak w obecnym przypadku, tylko dwóch z nich miało "krew na rękach". Oto słowa Netanjahu: "Rząd [...] zdecydował się zwolnić więźniów i czy mogę spytać dlaczego? Po co? Co za to dostaliśmy? Przekroczenie linii, zwolnienie morderców, jest niebezpiecznym posunięciem w toku wojny z terrorem [...]. Osłabia Izrael i wzmacnia terrorystów. Większość opinii publicznej – przytłaczająca większość – rozumie to jako błąd i przykład słabości i utraty kierunku".
Jedynym pocieszeniem w tej sytuacji jest fakt, że opinia publiczna w Izraelu zmieniła podejście: zamianę w 2008 roku popierano stosunkiem 2 do 1, a ze zwolnieniem 104 nie zgadza się w stosunku 9 do 1.
Zwolnienie tych zabójców moralnie obarcza stół negocjacyjny. (27 lipca 2013)
Aktualizacja 28 lipca 2013 roku: Dziś rząd Izraela zagłosował nad losem 104, oto wyniki.
Za:
1. Premier Benjamin Netanjahu (Likud)
2. Yuval Steinitz (Likud)
3. Moshe Ya'alon (Likud)
4. Gideon Sa'ar (Likud)
5. Sofa Landver (Yisrael Beytenu)
6. Yitzhak Aharonovitch (Yisrael Beytenu)
7. Yair Lapid (Yesh Atid)
8. Yael German (Yesh Atid)
9. Yaakov Peri (Yesh Atid)
10. Shai Piron (Yesh Atid)
11. Meir Cohen (Yesh Atid)
12. Tzipi Livni (Hatnua)
13. Amir Peretz (Hatnua)
Przeciw:
1. Gilad Erdan (Likud)
2. Yisrael Katz (Likud)
3. Yair Shamir (Yisrael Beytenu)
4. Uzi Landau (Yisrael Beytenu)
5. Naftali Bennett (Bayit Yehudi)
6. Uri Ariel (Bayit Yehudi)
7. Uri Orbach (Bayit Yehudi)
Wstrzymali się:
1. Silvan Shalom (Likud)
2. Limor Livnat (Likud)
Aktualizacja 29 lipca 2013 roku: A oto lista 104 morderców:
1. Karim Yusef Yunis, aresztowany w styczniu 1983 (obywatel izraelski)
2. Maher Abdel Latif Yunis, aresztowany w Styczniu 1983 (obywatel izraelski)
3. Issa Nimer Abed Rabbo, aresztowany w Październiku 1984
4. Ahmed Farid Shehadeh, aresztowany w Lutym 1985
5. Mohamed Ibrahim Nasr, aresztowany w Maju 1985
6. Rafi Farhoud Karajeh, aresztowany w Maju 1985
7. Mustafa Amer Ghnaimat, aresztowany w Lipcu 1985
8. Ziad Mahmoud Ghnaimat, aresztowany w Czerwcu 1985
9. Othman Abdallah Bani Hasan, aresztowany w Lipcu 1985
10. Haza'a Mohamed Sa'di, aresztowany w Lipcu 1985
11. Mohamed Ahmed alToss, aresztowany w Październiku 1985
12. Fayez Mutawi alKhur, aresztowany w Listopadzie 1985
13. Mohamed Musbah Ashour, aresztowany w Lutym 1986
14. Ibrahim Nayef Abu Mukh, aresztowany w Marcu 1986 (obywatel izraelski)
15. Rushdi Hamdan Abu Mukh, aresztowany w Marcu 1986 (obywatel izraelski)
16. Walid Nimer Dakka, aresztowany w Marcu 1986 (obywatel izraelski)
17. Ibrahim Abdel Razek Bayadseh, aresztowany w Marcu 1986 (obywatel izraelski)
18. Ahmed Ali Jaber, aresztowany w Lipcu 1986 (obywatel izraelski)
19. Afu Musbah Shkair, aresztowany w Lipcu 1986
20. Samir Ibrahim Abu Ni'meh, aresztowany w Październiku 1986
21. Mohamed Adel Daoud, aresztowany w Grudniu 1987
22. Yassin Mohamed Abu Khdeir, aresztowany w Grudniu 1987
23. Bashir Abdallah Khatib, aresztowany w Styczniu 1988 (obywatel izraelski)
24. Mahmoud Othman Jabarin, aresztowany w Październiku 1988 (obywatel izraelski)
25. Juma'ah Ibrahim Adam, aresztowany w Październiku 1988
25. Juma'ah Ibrahim Adam, aresztowany w Październiku 1988
26. Mahmoud Salem Kharbish, aresztowany w Listopadzie 1988
27. Samir Saleh Sarsawi, aresztowany w Listopadzie 1988
28. Bilal Ahmed Hussein, aresztowany w Grudniu 1988
29. Ibrahim Lutfi Taqtouq, aresztowany w Marcu 1989
30. Samir Nayef alNa'neesh, aresztowany w Marcu 1989
31. Bilal Ibrahim Damra, aresztowany w Czerwcu 1989
32. Mustafa Othman alHaj, aresztowany w Czerwcu 1989
33. Nihad Yusef Jundiyeh, aresztowany w Lipcu 1989
34. Mohamed Mahmoud Hamdiyeh, aresztowany w Lipcu 1989
35. Raed Mohamed alSa'di, aresztowany w Sierpniu 1989
36. Najeh Mohamed Muqbel, aresztowany w Lipcu 1990
37. Mohamed Jaber Nashbat, aresztowany we Wrześniu 1990
38. Ahmed said alDamuni, aresztowany we Wrześniu 1990
39. Mohamed Abdel Majid Sawalha, aresztowany w Grudniu 1990
40. Hosni Faregh Sawalha, aresztowany w Grudniu 1990
41. Mohamed Ahmed alSabbagh, aresztowany w Styczniu 1991
42. Khaled Daoud Azraq, aresztowany w Lutym 1991
43. Mukhles Sidki Sawafta, aresztowany w Marcu 1991
44. Fares Ahmed Baroud, aresztowany w Marcu 1991
45. Khaled Mohamed Asakreh, aresztowany w Maju 1991
46. Faisal Mustafa Abu alRub, aresztowany we Wrześniu 1991
47. Jamal Khaled Abu Muhsen, aresztowany w Październiku 1991
48. Abdel Rahman Yusef alHaj, aresztowany w Lutym 1992
49. Mohamed Ata Muamar, aresztowany w Lutym 1992
50. Ibrahim Hasan Ighbariyeh, aresztowany w Lutym 1992 (obywatel izraelski)
51. Mohamed Said Ighbarieyh, aresztowany w Lutym 1992 (obywatel izraelski)
52. Yahya Mustafa Ighbarieyh, aresztowany w Marcu 1992
53. Mohamed Tawfik Jabareen, aresztowany w Marcu 1992
54. Numan Yusef Shalabi, aresztowany w Maju 1992
54. Numan Yusef Shalabi, aresztowany w Maju 1992
55. Adnan Mohamed alAfandi, aresztowany w Maju 1992
56. Sharif Hasan Abu Dhailah, aresztowany w Maju 1992
57. Muayad Salim Hijja, aresztowany w Maju 1992
58. Faraj Saleh alRimahi, aresztowany w Lipcu 1992
59. Israr Mustafa Samarin, aresztowany w Sierpniu 1992
60. Musa Izzat Kura'n, aresztowany w Sierpniu 1992
61. Dia Zakariya alFalouji, aresztowany w Październiku 1992
62. Osama Zakariya Abu Hanani, aresztowany w Październiku 1992
63. Mohamed Yusef Turkeman, aresztowany w Październiku 1992
64. Ahmed Juma'a Khalaf, aresztowany w Listopadzie 1992
65. Mohamed Fawzi Falneh, aresztowany w Listopadzie 1992
66. Jamil Abdel Wahab Natsheh, aresztowany w Grudniu 1992
67. Nasser Hasan Abu Srour, aresztowany w Styczniu 1993
68. Mahmoud Jamil Abu Srour, aresztowany w Styczniu 1993
69. Taher Mohamed Zaboud, aresztowany w Lutym 1993
70. Ahmed Said Abdel Aziz, aresztowany w Lutym 1993
71. Osama Khaled Silawi, aresztowany w Lutym 1993
72. Yusef Abdel Hamid Irshaid, aresztowany w Marcu 1993
73. Atef Izzat Sha'ath, aresztowany w Marcu 1993
74. Mahmoud Nofal Da'ajneh, aresztowany w Marcu 1993
75. Mohamed Mustafa Afaneh, aresztowany w Kwietniu 1993
76. Ramadan Mohamed Yakoub, aresztowany w Kwietniu 1993
77. Ayman Mohamed Jaradat, aresztowany w Kwietniu 1993
78. Omar Issa Masoud, aresztowany w Maju 1993
79. Yusef Awwad Masalha, aresztowany w Maju 1993
80. Mahmoud Musa Issa, aresztowany w Czerwcu 1993
81. Rizek Ali Salah, aresztowany w Czerwcu 1993
82. Salah Mahmoud Mukled, aresztowany w Lipcu 1993
83. Nael Rafik Salhab, aresztowany w Wrześniu 1993
83. Nael Rafik Salhab, aresztowany w Wrześniu 1993
84. Ahmed Awad Kmeil, aresztowany w Wrześniu 1993
85. Salameh Abdallah Musleh, aresztowany w Październiku 1993
86. Esmat Omar Mansour, aresztowany w Październiku 1993
87. Mikdad Ibrahim Salah, aresztowany w Październiku 1993
88. Samir Hussein Murtaji, aresztowany w Październiku 1993
89. Said Rushdi Tamimi, aresztowany w Listopadzie 1993
90. Mohamed Yusef Shamasneh, aresztowany w Listopadzie 1993
91. Abdel Jawad Yusef Shamasneh, aresztowany w Grudniu 1993
92. Ala Eddin Fahmi alKaraki, aresztowany w Grudniu 1993
93. Nasser Fawzi Barham, aresztowany w Grudniu 1993
94. Hilmi Hamad alAmawi, aresztowany w Styczniu 1994
95. Ala eddin Ahmed Abu Sitteh, aresztowany w Styczniu 1994
96. Midhat Fayez Barbakh, aresztowany w Styczniu 1994
97. Ayman taleb Abu Sitteh, aresztowany w Styczniu 1994
98. Yusef Said alAl, aresztowany w Lutym 1994
99. Atiyeh Salem Musa, aresztowany w Marcu 1994
100. Hazem Kassem Shbair, aresztowany w Marcu 1994
101. Ali Ibrahim alRai, aresztowany w Kwietniu 1994
102. Mahmoud Mohamed Salman, aresztowany w Maju 1994
103. Rami Jawdat Barbakh, aresztowany w Październiku 1994
104. Ibrahim Fayez Abu Ali, aresztowany w Październiku 1994
Dokładniejszą listę, wraz z obywatelstwami, datami, popełnionymi przestępstwami i karami można znaleźć tutaj.
Aktualizacja 30 lipca 2013 roku: Minister obrony Izraela Moshe Yaalon powiedział, że decyzję o uwolnieniu 104 podjęto "z ciężkim sercem": "To mordercy. Jest to wyzwanie dla sprawiedliwości, dla prawa, dla rodzin ofiar; słyszę ich głos". Jednak zacytował nieokreślone, tajne powody, dla których musiał zagłosować za zwolnieniem:
Zwolnienie więźniów było wyborem między złą a gorszą opcją [...]. Zdecydowaliśmy, że lepiej uniknąć gorszej [opcji]. Wiele argumentów strategicznych, które może zostaną ujawnione w przyszłości, stało za tą decyzję i dlatego musimy przeprowadzić decyzję o zwolnieniu więźniów sprzed Oslo.
Komentarz: Oczywiście nie wiem, jakie były to argumenty strategiczne (oferta przekazania przez USA bomb burzących bunkry do użycia przeciwko celom w Iranie?) jednak jakoś nie zdołały one przekonać siedmiu ministrów, którzy zagłosowali na nie. Nie wierzę Yaalonowi, że jakaś tajemnica usprawiedliwia tą okropną i niemoralną decyzję.
 Livni, Kerry i Erekat. W jaki sposób zwalnianie morderców promuje pokój? |
Aktualizacja 31 lipca 2013 roku: Jeszcze jedną wskazówkę za powodami, dla których Netanjahu zwolnił 104 morderców daje często mało wiarygodny Barak Ravid z Haaretz:
Wysoko postawiony izraelski urzędnik poinformował, że administracja USA przekazała we wtorek izraelskim i palestyńskim drużynom negocjacyjnym listy, w których przedstawiła amerykańską pozycję w kwestii rozmów pokojowych, ich przebiegu i ich celów, w celu ułatwienia wznowienia rozmów pokojowych. Treść listu pozostaje tajemnicą, jednak z pewnością dotyczy ona w jakiejś części kwestii granic i uchodźców [...] list do Izraela zawierał najwyraźniej amerykańską deklarację potwierdzającą, że Izrael jest państwem żydowskim i że USA stoi na stanowisku, że palestyńscy uchodźcy powinni powrócić na terytorium przyszłego państwa palestyńskiego.
Komentarze: 1) rząd USA często podkreślał, że Izrael to państwo żydowskie; w szczególności Barack Obama powiedział, że "Palestyńczycy muszą uznać, że Izrael będzie państwem żydowskim". Cóż więc jest tu do zyskania? 2) Palestyńscy "uchodźcy" powinni trafić na Zachodni Brzeg i do Gazy a nie do Izraela i jest to na tyle podstawowy element negocjacji, że nie warto go podkreślać. 3) W skrócie, jeśli Ravid ma rację, listy te nie są nic warte.
Aktualizacja z 2 sierpnia 2013 roku: Anat Berko, specjalista od więźniów bezpieczeństwa w Izraelu, przedstawia jeszcze jeden powód dla którego nie należy zwalniać 104 więźniów w artykule "Israeli Prisons, Hothouses for Breeding Palestinian Terrorists": ich długie wyroki czynią ich bardziej niebezpiecznymi:
W przeciwieństwie do zwykłych skazanych, którzy muszą radzić sobie z władzami więzienia jeden na jednego, więźniowie bezpieczeństwa mają dużą autonomię. W każdym więzieniu terroryści poruszają się po swoim własnym mikrokosmosie złożony z członków Hamasu, palestyńskiego dżihadu, Fatahu, Frontu Ludowego Wyzwolenia Palestyny czy nawet Al-Kaidy i Hezbollahu. Każda grupa ma swojego własnego "rzecznika", Jego rola to reprezentowanie organizacji, do której on czy ona należą w rozmowach z władzami więzienia. [...]
Warunki w więzieniach zależą od izraelskiego rządu, który chce spokoju w murach więzień, ponieważ każdy strajk głodowy rozpala palestyńską ulicę. Przy porwaniach żołnierzy i procesie pokojowym więźniowie bezpieczeństwa wiedzą, że nie odsiedzą pełnych wyroków. Z pewnością rosną dzięki temu w siłę i daje im to nadzieję, że zostaną zwolnieni dość szybko, nawet jeśli zostali skazani na kilka wyroków dożywocia. [...]
Jest niemal niemożliwe, by wyliczyć wszystkie benefity bycia więźniem bezpieczeństwa. Terroryści mogą kończyć studia, młodsi mogą otrzymać fikcyjne certyfikaty matrykulacyjne, wydane przez egzaminatorów certyfikowanych przez Autonomię Palestyńską. Aż do niedawna dorośli terroryści mogli zdobywać stopnie licencjata, magistra i doktora na Otwartym Uniwersytecie, kończąc kursy ze studiów żydowskich, syjonizmu itp. a także doskonaląc swój hebrajski [...].
Odmawiają pracy w więzieniu, mimo tego, że by im płacono, ponieważ nie chcą służyć "syjonistycznemu" wrogowi. Wolą spędzać czas planując ataki terrorystyczne, które mają być przeprowadzone przez ich organizacje i pomagać mniej twardym terrorystom pójść w ich ślady walki z Izraelem. Wielu opuszcza więzienia w lepszym stanie zdrowia, z lepszym wykształceniem i lepszymi koneksjami – zarówno towarzyskimi jak i profesjonalnymi – niż gdy do niego trafili. Po wypuszczeniu mogą sobie dodać do CV, że byli "więźniami bezpieczeństwa w Izraelu", dzięki czemu mogą awansować szybciej w swoich organizacjach.
Wtrącając palestyńskich terrorystów do więzień państwo Izrael nie osiąga efektu odstraszenia; nie próbuje ich reedukować ponieważ odrzucają taką koncepcję i nie mają zamiaru współpracować. Duszą się we własnym sosie i stają się coraz bardziej niebezpieczni.
Pozbawienie kogoś wolności jest najgorszą możliwą karą, jednak społeczeństwo zasługuje na sprawiedliwość, ofiary musza być pomszczone i jest to także cześć filozofii kary. W sadze palestyńskich więźniów w izraelskich więzieniach procesy i kłopoty uwięzionych, przedstawiane jako główny problem, są tak naprawdę pomniejsze. Izraelskie więzienia zamieniły się w wylęgarnie terrorystów; są laboratoriami, w których zamienia się pomniejszych terrorystów na specjalistów, często z dyplomami.
