To nie drogowa agresja, to terroryzm

Izraelski doktor o amerykańskich korzeniach, Baruch Goldstein, udał się 25 lutego 1994 roku do meczetu w Grocie Patriarchów w Hebronie i zamordował dwudziestu dziewięciu muzułmanów używając broni automatycznej. Został ostatecznie pokonany i zabity. Masakra ta spowodowała serię teorii spiskowych i zamieszek w kręgach muzułmańskich, a także oskarżeń o rządowe wsparcie dla Goldsteina – oskarżenie to nigdy nie zostało w pełni odparte.

Rashid Baz, który zaatakował Żydów w Nowym Jorku w 1994 roku.

Cztery dni później, 1 marca, Rashid Baz, nowojorski kierowca libańskiego pochodzenia, ostrzelał z dwóch karabinów samochód wiozący ortodoksyjnych żydowskich chłopców na rampie wiodącej na Most Brooklyński. Zabił Ariego Halberstama, 16-letniego studenta jesziwy. Baz został szybko osądzony, uznany winnym i skazany na 141 lat więzienia. Dowody wskazywały na związek między tymi dwoma atakami. Baz był pochłonięty informacjami o ataku Goldsteina, uczęszczał do Centrum Islamskiego w Bay Ridge i otoczony był przez muzułmanów, którzy popierali ataki terrorystyczne na Żydów. Co więcej, przyjaciele wskazywali na to, że Baz był wręcz obsesyjnie wściekły z powodu ataku w Hebronie i psychiatra w czasie jego sądowej obrony, Douglas Anderson, zeznał, że Baz był "wściekły" z jej powodu. "Był absolutnie wściekły [...], gdyby nie Hebron, nigdy nie doszłoby do tragedii [w Nowym Jorku]".

A jednak nie można było w pełni udowodnić tego, wydawałoby się oczywistego, związku, gdyż Baz zrzucił winę za swój atak na traumę po wydarzeniach w Libanie. I dlatego, pomimo wielu dowodów, FBI uznało argumentację Baza i nazwało morderstwo na Moście Brooklyńskim za akt "agresji drogowej". Dopiero po wieloletnich wysiłkach matki Halberstama FBI przeklasyfikowało w 2000 roku czyn Baza na akt terroryzmu.

Mohammed Merah, który zaatakował Żydów w Tuluzie w 2012 roku.

I tak sprawy miał się do niedawna, gdy kilka dni temu w artykule "New York Timesa" upubliczniono wreszcie wyznanie Baza z 2007 roku. Baz przyznał w nim, jak wielki wpływ miała na niego zbrodnia Goldsteina i przyznał też, że jego celem byli Żydzi; dodał, że śledził van z chłopcami przez 3 i pół mili od Manhattan Eye and Ear Infrimary aż do mostu. Zapytany, czy strzeliłby do samochodu pełnego Latynosów odparł: "Nie, strzelałem do nich tylko dlatego, że byli Żydami".

To wyznanie wskazuje na wciąż aktualnych problem wielu polityków, stróżów prawa i mediów z islamskim terroryzmem: niezdolność do spojrzenia mu w twarz i przypisania mu odpowiedzialności za morderstwo.

Najświeższym przykładem takiego unikania jest sprawa Mohammeda Meraha, w Tuluzie we Francji, gdy w pierwszym impulsie założono, że mordercą trzech żołnierzy i czterech Żydów nie był muzułmanin. Jak wskazał mój kolega Adam Turner w "The Daily Caller": "spekulacje zachodniej elity i mediów o mordercy, zanim poznano jego tożsamość, były skoncentrowane (a także tu, tu i tu) wokół założenia, że był on białym, europejskim neonazistą". Dopiero gdy Merah sam pochwalił się swoją zbrodnią policji a nawet wysłał video ze swoją akcją do Al-Jazeery, wszelkie inne teorie straciły rację bytu.

El Said Nosair, który zaatakował Żydów w Nowym Jorku w 1990 roku.

Przykłady Baza i Meraha wpisują się w szerszą tendencję zaprzeczania istnienia islamskiego terroryzmu, którą można zauważył już w 1990 roku przy sprawie zabójstwa rabbiego Meira Kahane przez El Saida Nosaira w Nowym Jorku. Atak ten został przez policję przypisany działaniu "leku przeciwko lub towarzyszącemu depresji". Od tego czasu znowu i znowu elity przygotowywały podobne marne wymówki dla islamskiego terroryzmu, w tym "kłótnię w pracy", "trudne relacje [rodzinne]", lek na trądzik Accutan, "problem z zachowaniem", a także "samotność i depresję".

Najbardziej jednak martwi tendencja przypisywania aktów islamskiego terroru problemom psychicznym. Jak wskazuje Teri Blumenfeld w najnowszym wydaniu "Middle East Quaterly": "Muzułmanie, którzy zabijają w imię swojej religii często unikają kary w zachodnich sądach dzięki orzeczeniom o szaleństwie lub niepoczytalności". W zachodnich sądach prawnicy bardzo często przypisują akty dżihadu problemom psychicznym.

Ignorowanie religijnych i ideologicznych korzeni islamskiego terroryzmu ma swoją wysoką cenę; brak dokładnego zbadania morderstwa Kahane oznaczał przeoczenie materiałów, które mogły zapobiec zamachowi bombowemu na World Trade Center w 1993 roku; odpowiednie zakwalifikowanie Meraha szybciej uratowałoby życie ludzi. Z islamizmem trzbe aise mierzyć twarzą w twarz by uchronić nas od przyszłych aktów przemocy.